Rozkminy emigranta o wyjściu z tzw. „comfort zone”

Ostatnio piszę bloga mniej regularnie. Ot, nadeszły nowe sprawy, które zżerają czas i energię. Temat pracy wciąż na tapecie. Tworzenie swojego życia na nowo, od podstaw – bo emigracja właśnie to wymusza na człowieku – bywa radosne, a bywa żmudne. Jako że nie zamierzam z bloga zrobić „pamiętniczka”, więc aktualne sytuacje partykularne, osobiste spróbuję ująć w okrągłe zdania, jakieś spostrzeżenia, pewne reguły. Może to się komuś na coś kiedyś.. Podejrzewam, że wielu emigrantów obija się w którymś momencie o podobne kanty, futryny, potyka się o nierówności tej samej natury.

Aha, dziś nie będzie zdjęć. Jak się w końcu wezmę za tekścik o Marsylii, który od dłuższego czasu chodzi mi po głowie, to będziecie mieć ich aż nadto 😉

Co czeka emigranta jak już sobie wyjedzie i się osiedli w nowym kraju? Dużo radości, to pewne. Tak, specjalnie zaczynam od pozytywów, o tym też trzeba. Wyjazd i nowe życie to dużo okazji to westchnień z zachwytu i chwalenia życia, że takie dobre. Ale oprócz tego:

Etap pierwszego razu

Wszystko robi się po raz pierwszy. Robienie zakupów, wizyta u lekarza, telefon do banku, wyjaśnianie nieprawidłowo wystawionej faktury, kupowanie mięsa, nawiązywanie nowych znajomości, rozpoczynanie studiów czy szukanie pracy. Każda sprawa wydaje się terenem dziewiczym, gdzie trzeba przetrzeć swoje prywatne szlaki.

Co więcej, nie dotyczy to wcale jedynie PIERWSZEJ wizyty u lekarza, czy PIERWSZEJ rozmowy kwalifikacyjnej. Przez pierwszy okres emigranckiego życia nawet pojawia się sytuacja tego samego typu to i tak bardzo wiele parametrów się zmienia. W taki sposób tak czy inaczej zostajemy na etapie „pierwszego razu”.

Kulturowe kody

Trzeba je rozpracować. Przykład? Jak pewnie wiecie, Francuzi na przywitanie cmokają się w policzki. Dwa razy. Wchodzę na przykład na próbę chóru – jest już w sali około dwudziestu osób. Niektóre znam lepiej, a niektórych wcale. I nadal, nawet po półtora roku, nie jest dla mnie jasne, czy mam się przywitać podwójnym cmokaniem z każdą osobą, czy nie. Czasem witam się ze wszystkimi i mam wrażenie popełniania jakiejś śmiesznostki, a czasem zatrzymuję się na tej mojej bliższej grupie i nadal mam poczucie nietaktu. Podobna sprawa z opuszczaniem imprezy – Francuzi z reguły żegnają się osobiście z każdym.

Nowe szlaki

Wydeptywanie szlaków, jak to mówią Francuzi trouver ses repères, czyli znajdowanie swoich punktów orientacyjnych. Pewnie zdajecie sobie sprawę, że funkcjonując na co dzień w określonej rzeczywistości w podświadomości mamy swoje skrypty, według których załatwiamy codzienne sprawy. To dlatego potrafimy wrócić z pracy do domu, robiąc po drodze zakupy w znajomym spożywczaku myśląc zupełnie o czym innym. Po przeprowadzce wszystkie, nawet najprostsze i najmniejsze procedury musimy ustalić na nowo.

Gdy idziemy nową drogą, zawsze dokładniej rozglądamy się na boki, a droga automatycznie zajmuje więcej czasu.

Gdy idziemy po zakupy

Banalna sprawa, ale napiszę.

Po pierwsze niektórych produktów w ogóle nie ma. Twaróg, ser żółty typu „królewski”, dobra kiełbasa, majeranek, kasza, świeża kapusta kiszona i ogórki kiszone, soda oczyszczona (podobno jest, ale ani razu nie widziałam). Trzeba znaleźć zamienniki, albo odnaleźć te pojedyncze miejsca, gdzie dany produkt jednak występuje.

Po drugie. Niektóre produkty mają nazwy trudne do przewidzenia, a akurat o nich na zajęciach z francuskiego nigdy nie słyszałam. Cukier puder to nie sucre en poudre (nabrałam się za pierwszym razem) ale sucre glace a mąka ziemniaczana to fécule.

Po trzecie. Są też nowe produkty, których nie znaliśmy. Powoli zaczynamy z nich korzystać.

Ja – tożsamość i wizerunek

Na emigracji odkrywamy siebie, w części na nowo tworzymy. Nie mamy ze sobą naszej dotychczasowej reputacji, wizerunku, na który zapracowaliśmy wśród znajomych czy bliskich. Nikt nas nie zna.

Do tego okazuje się, że język nowego kraju jednak nas ogranicza. We Francji trzeba mówić jak Francuz (w pełnym tego słowa znaczeniu), żeby być traktowanym poważnie. Nawet jeśli mamy „petit joli accent” to będzie nam to wypominane w każdej sytuacji – na ogół w tych dla nas bardziej znaczących, szczególnie w kontekście pracy zawodowej.

Ostatnio słyszałam od koleżanki – Amerykanka, we Francji od wielu lat, spełnia się zawodowo i zdawałoby się, że nie ma żadnych powodów do zmartwienia na polu językowym – że „kiedyś była odbierana jako bardzo zabawna, lubiła żarciki, gry słowne, droczenie się z ludźmi – wszystko się skończyło, jak wyjechała ze Stanów”. Identyczną historię opowiedziała mi inna koleżanka – Francuzka, która przez jakiś czas mieszkała w Anglii. Okazuje się, że jest to rodzaj bariery, którą ciężko pokonać.

Takim sposobem ludzie odkrywają nas w wersji „raw”, bez ozdobników, ale prawdopodobnie bardziej prawdziwej. To i dobrze i źle jednocześnie. Na pewno daje to możliwość poznanie siebie na nowo i pewnie nawet wprowadzenia jakiś zmian, jeśli ktoś ma ochotę na pracowanie nad swoim charakterem

Comfort zone

Wszystko co jest emigracją to strefa poza comfort zone. To nie jest wcale nieprzyjemny, brzydki czy nieatrakcyjny teren Może nawet wręcz przeciwnie. Za to na pewno bywa trudny.

Ale przecież wszyscy coach’e od samorozwoju i rozwoju mówią, że aby coś osiągnąć, należy wyjść ze swojej strefy komfortu. W takim razie emigracja to świetna okazja.

Wpisy powiązane:
Kupowanie mięsa i rozkminy emigracyjne
Emigracja i jej wyzwania, kilka refleksji

Foto główne: Attentie Attentie z serwisu Unsplash